Jak się okazało, o wiele łatwiej było stoczyć się z pagórka, niż wspiąć się na niego. Dla tak niewielkich osobników, jakimi byli nasi nowi znajomi, pagórek był bardzo wysoki i stromy, a porastająca go trawa gęsta i łatwo było się w niej zgubić. Po długim czasie wśród sapania i wzdychania sześciu osobliwych wędrowników dotarło na szczyt pagórka. Tak im się przynajmniej wydawało. Nie było to jednak to samo miejsce, z którego rozpoczęli swoje turlanie pod jabłonkę. Przed nimi rozpościerał się bowiem gęsty las pełen wysokich, szumiących drzew, które niechętnie wpuszczały do środka promyki wiosennego słońca.

– Ale przygoda! – Zawołała Radość.

– W kolce jeża! Gdzie my jesteśmy? – Pytała Złość, marszcząc groźnie brwi.

– Ooo! Co za widok! – Wołało Zaciekawienie, otwierając z niedowierzaniem oczy.

– Zgubiliśmy się i nikt nam nie pomoże. – Powiedział Smutek, opuszczając bezradnie ręce.

– Ojojoj, co teraz z nami będzie?! – Krzyczał panicznie strach.

– Jak to co będzie? Idziemy dalej przed siebie. – Odpowiedziała pewna siebie Radość.

Szli tak kilka minut wśród gęstych, zielonych drzew, aż spotkali na swojej drodze kogoś jeszcze… Siedział pod drzewem z podkurczonymi nogami i patrzył przed siebie.

– Ooo! A kim Ty jesteś? – Spytało Zaciekawienie.

Nieznajomy dopiero teraz zorientował się, że nie jest sam. Popatrzył na przybyszy bez większego zainteresowania.

– Jestem Piotruś. – Powiedział ktoś, kto okazał się być po prostu chłopcem. – Mam sześć lat i mieszkam tam… albo tam… albo tam… a może tam. – Dodał, wskazując palcem różne strony lasu. – Nie wiem, gdzie powinno być to TAM. Zgubiłem się.

– A to pech! Na pewno jesteś okropnie zły z tego powodu! – Powiedziała Złość.

– Ojej, to straszne! – Wykrzyknął Strach.

– Cicho Strachu. – Zawołała Radość. – Przecież to wspaniała okazja na fantastyczną przygodę.

– Właśnie. – Dodało Zaciekawienie. – Tyle tu wspaniałych, niespotykanych rzeczy. Możesz odkryć coś, czego jeszcze nikt nie widział.

– Przecież to okropnie smutne. – Sprzeciwił się Smutek. – Można tylko usiąść i płakać, i czekać, aż ktoś przyjdzie z pomocą.

Tak dyskutowały ze sobą i kłóciły się: Radość, Złość, Strach, Smutek i Zaciekawienie. Wstyd stał cichutko z boku i słuchał tylko, wolał się nie odzywać, żeby nie powiedzieć czegoś głupiego. W końcu Piotruś przerwał te spory.

– Przestańcie. Zgubiłem się i tyle. I w ogóle nie wiem, o czym mówicie. Co to za dziwne rzeczy?

– Jak to?! – Wykrzyknęło naraz pięć głosów. – Więc nic nie czujesz?

Piotruś patrzył niepewnie na te dziwne stworki, zupełnie nie rozumiejąc, o co im chodzi.

– Czuję, no pewnie, że czuję! – Odpowiedział. – Jest mi bardzo mi zimno, bo długo już tu siedzę, burczy mi w brzuchu, bo dawno nic nie jadłem, bolą mnie nogi od chodzenia w kółko i uszy mi pękają od waszego gadania.

Przybysze popatrzyli na siebie, wytrzeszczając oczy i kręcąc głowami.

– Nie o takie rzeczy nam chodzi. Czy nigdy z niczego się nie cieszysz?

– Czy nigdy się nie złościsz?

– Niczego się nie boisz?

– Nigdy nie jest ci smutno?

– I nic cię nie ciekawi?

Trajkotały jeden przez drugiego, podnosząc głosy.

– Aaaaa! Cicho, cicho! Naprawdę nie wiem, o czym mówicie. – Próbował przekrzyczeć je Piotruś.

– To straszne!

– Smutne!

– Niesłychanie!

Dziwiły się emocje.

– Po co mam czuć to wszystko? Nie wystarczy, że jestem głodny, zmęczony i jest mi zimno? Jak można czuć tyle rzeczy naraz? – Zastanawiał się chłopiec.

– To bardzo trudne pytanie. – Oznajmiła Radość. – Ale wiem, kto zna na nie odpowiedź, a przy okazji pomoże ci odnaleźć drogę do domu. Chodź z nami, to cię zaprowadzę.

– Wszystko mi jedno, możemy iść. I tak nie mam nic innego do roboty. – Odpowiedział Piotruś, wzruszając ramionami.

– Dokąd pójdziemy? – Zapytało Zaciekawienie. – Kto zna odpowiedzi na te pytania?

– To Mądrość… mieszka w najstarszej części lasu, tam gdzie drzewa są najwyższe i mają najgrubsze pnie i największe korzenie. – Mówiła z przejęciem Radość. – Podobno zna odpowiedzi na wiele pytań i każdemu chętnie pomoże. Chodźcie, zapowiada się wspaniała wędrówka.

Radość podskoczyła wysoko, zmieniając kolor na jagodowy i ruszyła przed siebie, a za nią ruszyła cała reszta.

***

Szli już długo przez las i wszyscy byli już bardzo zmęczeni. Słońce, któremu znudziło się wisieć na środku nieba, schowało się teraz za jedno z wysokich drzew i wokół zrobiło się ciemniej i zimniej. Liście drzew szumiały na wietrze, gałązki trzaskały pod stopami, a z oddali słychać było huuuhuuu.

– Jaki straszny jest ten las. Tak tu ciemno i nieprzyjemnie. Cięgle coś huhuczy. Nie wiadomo, co się czai za tymi drzewami. – Lamentował Strach.

– Nie marudź już, nie marudź! – Zdenerwowała się Złość. – Chodzimy tak i chodzimy.  Już mam tego dość.

– Czyżbyś też się bała? – Zapytała Radość?

– Ja?! Ja się niczego nie boję! Jak śmiesz tak mówić?!

– Bo masz gęsią skórkę…

– To z zimna. – Oburzyła się Złość. – I lepiej już przestań, bo pożałujesz!

Szli dalej, przedzierając się przez wysokie, szumiące drzewa. Panującą dookoła ciszę przerywał jedynie trzask łamanych gałązek i huuuhuuuczenie nieznanych im stworzeń. Ścieżka, po której szli, zrobiła się bardzo wąska i musieli teraz iść gęsiego. Najpierw Zaciekawienie, potem Radość, za Radością Złość, za Złością Piotruś, za Piotrusiem Smutek i Wstyd a na końcu Strach. Głowa za głową, noga za nogą. Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy… Aż tu nagle…

– Stójcie! – Wykrzyknęło Zaciekawienie.

Po obu stronach ścieżki, którą wędrowali, rosły drzewa, ale między tymi drzewami wyrosła przed nimi potężna gałąź zagradzająca im drogę. Gałąź była bardzo gładka i lekko lśniła zielonkawym kolorem, gdy tylko padł na nią mały promyk słońca.

– Ohoho! – Wykrzyknęło Zaciekawienie. – Nigdy czegoś takiego nie widziałem. To nie jest zwykła gałąź. To coś niesamowitego!

Radość wychyliła głowę do przodu.

– Ojej! Jakie to piękne. Chcę dotknąć, chcę zobaczyć.

I już wyciągała ręce w kierunku tajemniczego znaleziska, gdy zatrzymał ją Strach.

– Nie rób tego, nie dotykaj! Przecież nie wiemy, co to jest. To może być niebezpieczne.

– Oh, rozwalmy to, bo zagradza nam drogę, nie będziemy się zatrzymywać przez jakiś głupi badyl! – Mówiła niecierpliwie Złość.

– Nie, nie! Nie zgadzam się! – Krzyczał już panicznie Strach.

– Ehh, znowu jakaś przeszkoda. Sami sobie nie poradzimy. – Szeptał cichutko Smutek.

Wtedy Odezwał się Piotruś.

– Ja chyba gdzieś już widziałem taką gałąź, tylko nie pamiętam gdzie. Myślę, że lepiej jej nie dotykać.

Zawrócili więc ze ścieżki i weszli między gęste drzewa. Nie uszli jeszcze wielu kroków, gdy usłyszeli za sobą bardzo niepokojący dźwięk.

Sssssssssss… sssssssssss…

Odwrócili głowy i zobaczyli, że wielka, zielona gałąź rzeczywiście nie była zwykłą gałęzią. Wiła się teraz w górę po pniu drzewa, błyskając wąziutkimi oczami i wysuwając spiczasty język.

Aaaaaaaaaaaaa!

Strach ruszył biegiem przed siebie, a chwilę potem biegła już za nim reszta towarzyszy. Gdy znaleźli się już daleko od sssyczącej niegałęzi, zatrzymali się, sapiąc i dysząc ze zmęczenia. Piotruś odezwał się pierwszy.

– Już wiem, gdzie widziałem taką gałąź… w mojej książce o zwierzętach. To był wąż. Taki wąż może ukąsić i zrobić krzywdę. Dobrze, że posłuchaliśmy Stracha i zostawiliśmy węża w spokoju.

– Hurra! Udało nam się. – Cieszyła się Radość. – Jak to dobrze, że trzymamy się razem. Niech już nikt się nie smuci i nie złości, bo zawsze sobie poradzimy. Chodźmy dalej, przygoda czeka!

***

Słońce leniwie toczyło się po niebie. Dla zabicia nudy postanowiło zabawić się w chowanego i kryło się a to za drzewem, a to za pagórkiem, potem znowu wyglądało spomiędzy drzew, jakby chciało zaprosić innych do zabawy. Piotruś i jego nowi znajomi dotarli teraz na niewielką polanę. Wśród zielonej trawy rosły tutaj kolorowe kwiaty, a na ich płatkach siadały różnobarwne motyle. Był to naprawdę piękny widok. Ptaki nuciły spokojną melodię, a gdzieś z oddali wtórowały im żaby, które chciały pokazać, że wcale nie są w tym gorsze.

– Cudownie! – Zawołały jednocześnie Radość i Zaciekawienie.

– No i czemu nie przyszliśmy tu wcześniej? – Zapytała Złość. – Tylko włóczyliśmy się po tym głupim lesie.

– Ach, jaka szkoda, że nie możemy tu zostać na zawsze. – Powiedział Smutek, przecierając zaczerwienione oczy.

Strach i Wstyd nie mówili nic. Rozglądali się niepewnie, jakby przeczuwając, że zaraz coś się wydarzy. I okazało się, że mieli rację. Wśród tych cudownych widoków i spokojnego śpiewu ptaków rozległ się nagle piskliwy chichot. Między drzewami coś strzeliło, huknęło i na polanę wleciało dziwne stworzenie. Przypominało olbrzymiego motyla, który trzepotał skrzydłami. Głowę porastały mu rozczochrane włosy, a po obu jej stronach sterczały uszy przypominające małe trąbki. Znad długiego nosa wyglądała para wielkich oczu.

– Ojej! Co on robi, kto to jest? – Wołało Zaciekawienie nieco oburzone.

Był to chochlik. Wirował wśród motyli, próbując złapać je między swoje długie palce. Wyraźnie popisywał się swoją zwinnością.

Chichichichichi. Rozlegało się dookoła.

– Hurra! To na pewno nowy przyjaciel, może będzie nam towarzyszył. – Stwierdziła Radość. – Hej, chodź do nas.

Chochlik jednak nie miał ochoty się zaprzyjaźniać albo też nie wiedział, jak to się robi, bo zamiast się przywitać i przedstawić, szarpnął za ucho Piotrusia, a Strachowi wyrwał kilka włosów.

Chichichichichi. Piszczał głośno, fruwając nad nimi.

Strach zadygotał potężnie i rzucił się biegiem przed siebie. Chochlik uznał to za zabawne i podążył za nim, piszcząc mu do ucha i pstrykając po głowie.

– Hej poczekaj, chodź z nami, będzie fajnie! – Wołała Radość.

Ale chochlik tyko pacnął ją w głowę zerwanym z drzewa liściem. Na chwilę zniżył swój lot i gdy przebiegał obok niego Wstyd, podłożył mu nogę. Wstyd runął na ziemię i w tej samej chwili poczerwieniał i skurczył się do rozmiaru kamyczka. Nie przestając chichotać, chochlik podfrunął do Złości i pstryknął ją w nos. Tego Złość nie wytrzymała. Tupnęła nogą, nastroszyła włosy i krzyknęła tak głośno, jak umiała:

– Dość! Przestań! Zostaw nas w spokoju!

Spokoju! Pokoju! Okoju! – Powtórzyło echo.

Chochlik zatrzymał się w powietrzu, popatrzył na Złość, która wyglądała teraz bardzo groźnie i  w końcu odfrunął, znikając w gęstym lesie. Nastała cisza.

C  I  S  Z  A

A potem rozległo się:

Aaaa! Eeee! Yyyy! – To Smutek płakał głośno.

– Czemu on był taki niemiły dla nas? Przecież nic mu nie zrobiliśmy. I czemu Złość tak głośno krzyczała?

– Nie płacz Smutku. – Powiedział Piotruś. – Złość dobrze zrobiła. Ten chochlik był strasznie niemiły, a Złość go przepędziła.

– A gdzie jest Wstyd? – Zapytało Zaciekawienie.

– Wstydzie! Wstydzie! Nie chowaj się już, chochlik uciekł. – Wołali wszyscy.

Wtedy między nimi coś zaczęło rosnąć i powoli się pojawiać. Wstyd przybrał swoje normalne kształty i świecił czerwonymi policzkami.

– Hurra! – Zawołała Radość. – I znów sobie poradziliśmy. Jak dobrze, że jesteśmy razem. Chodźmy dalej, teraz już wszystko będzie dobrze.

Piotruś i Emocje, część III

Piotruś i Emocje, część I

Wesoła kulka podskakiwała dość wysoko, jak na swoje niewielkie kształty. Odbiła się od zielonego pagórka i w tej samej chwili jej niebieskie futerko przybrało zielonopagórkowy kolor.
– Hurra! – Zawołała, bo zwykle lubiła tak wołać.
Zostawiła za sobą pagórek i potoczyła się dalej ścieżką, mijając kołyszące się po obu stronach drzewa. Spomiędzy wysokiej trawy na ścieżkę wyszedł kolczasty jeż i szedł leniwie prosto na podskakującą kulkę. Żeby się z nim nie zderzyć, kulka skręciła gwałtownie i poturlała się prosto pod rosnące przy ścieżce drzewo. Drzewem tym była jabłonka, która zaczęła teraz bombardować swojego napastnika wielkimi, dojrzałymi jabłkami.
Pac! Pac! Pac!
Jabłka spadały jedno po drugim, uderzając w naszą włochatą kulkę, która teraz była koloru czerwonodojrzałegojabłka.
Ał! Ał! Ał!
Dało się słyszeć w odpowiedzi na Pac! Pac! Pac!
Po krótkiej chwili oszołomienia, jaka nastąpiła w wyniku tych Paców i Ałów, kulka rozejrzała się i widząc wokół siebie dojrzałe, czerwone owoce, wykrzyknęła Hurra! Po czym zaczęła chrupać jedno najbardziej dorodne jabłko.
Chrup chrup chrup. Odbijało się echem dookoła. Ta przyjemna chwila nie trwała jednak zbyt długo, a odgłos chrupanego jabłka został nagle przerwany przez głośne AAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! dochodzące od strony zielonego pagórka. Huknęło, grzmotnęło i nagle prosto pod jabłonką wylądowało coś czarnego i kosmatego, a zaraz potem na owo czarne, kosmate coś spadł grad czerwonych jabłek.
Pac! Ał! Pac! Ał Pac! Ał!
Dało się słyszeć tym razem.

Kosmate coś podniosło się czym prędzej, zacisnęło z całych sił kosmate piąstki i nadęło się do czerwoności.
– Ja ci pokażę! – Wykrzyknęło głośno, po czym złapało najbliżej leżący owoc i cisnęło nim w górę z wielką mocą.
Całej tej sytuacji przyglądała się z zaciekawieniem czerwona kulka.
– Kim jesteś? – Zapytała nadętego kosmatego.
Dysząc jeszcze głośno i ciężko, kosmate odwróciło swoją purpurową już buzię i zaciśnięte piąstki w stronę, z której dobiegło pytanie i nie przerywając tupania nóżkami, odpowiedziało:
– Jestem Złość. A co ci do tego?!
– Ja jestem Radość. Sturlałam się tu z zielonego pagórka i właśnie jadłam jabłko, które spadło z drzewa.
– To ten jeż, paskuda jedna, zaszedł mi drogę! Przez niego spadłam. Ja ci pokażę kolczasty gałganie! A to drzewo okropne jak śmiało mnie obrzucać tymi zgniłkami?! Ja ci pokażę ty przerośnięty krzaku! – Krzyczała Złość.
Krzykom tym pewnie nie było by końca, gdyby nie zdarzyło się to, co się zdarzyło. Z kierunku już nam znanego, czyli od strony zielonego pagórka furkotnęło, pyrkotnęło i deszcz czerwonych jabłek ponownie spadł, tym razem obsypując zupełnie nowego osobnika. Gdy Radość i Złość spojrzały w kierunku pagórka, mogłyby przysiąc, że przez chwilę widziały tam jeżowe kolce, które jednak szybko zniknęły wśród zielonej trawy. Tymczasem spod czerwonych jabłek wyłoniła się najpierw nastroszona głowa z parą wielkich oczu. Głowa popatrzyła niepewnie dookoła, trzęsąc się przy tym jak galaretka. Gdy spostrzegła przyglądające jej się stworzenia, z których jedno było włochate, a drugie kosmate, wykrzyknęła tylko: „OJOJOJ!”, po czym szybko schowała się z powrotem między jabłka.

Radość i Złość czekały chwilę w milczeniu, obserwując niezwykły widok, jakim był stos trzęsących się jabłek.
Dyg, dyg, dyg. – Trzęsły się równo jabłuszka, jakby ktoś umieścił je na sprężynach. Trzęsienie to trwało jeszcze chwilę, aż wreszcie Radość podeszła bliżej, wsunęła włochatą buzię między owoce i wyszeptała:
– Hop hop. Ktoś ty?
Trzęsienie ustało i jabłka zamarły bez ruchu. Nastała cisza.
C I S Z A
Nastroszona głowa z niebieskimi kudełkami wyjrzała więc ze swojej kryjówki, a za głową wyjrzały też jej niebieskie ręce i nogi, które lekko jeszcze dygotały.
– Jejejestem Ssstttrrrach.
– Bardzo mi przyjemnie. Ja jestem Radość, a to jest Złość. Ale czemu ty się tak trzęsiesz?
– Szedłem ssobie spokojnie ścieżką, aaż tu nagle zza pagórka coś na mnie wyskoczyło, chyba jakiś potwór. Ooolbrzymi, musiał mieć ze dwa metry i kolce wielkie i ostre! Rzuciłem się do ucieczki i wylądowałem tutaj.
Radość zaśmiała się przyjaźnie.
– Oj Strachu Strachu. To był tylko jeż i to dość malutki, i całkiem zabawny.
– A mi specjalnie zagrodził drogę, łobuz i drań! – Krzyknęła Złość, znów zaciskając piąstki i czerwieniąc policzki. – Ja mu pokażę!
– Ojoj, co to?! – Krzyknął Strach i wszyscy odwrócili się, by zobaczyć, jak po zielonym pagórku toczy się coś prosto pod jabłonkę.
Jabłonka zatrzęsła się, zaświszczała listkami i kilka czerwonych jabłek już stukało w głowę nieznanego stworzenia.
Pac! Pac! Pac!
Radość, Złość i Strach nastawili uszy i oczy. Po chwili usłyszeli wydobywający się spomiędzy jabłek płacz.
AAAAAAAAAA! EEEEEEEEEEE! YYYYYYYYYYYYY! – Dało się słyszeć przejmujące dźwięki.
– Pomóżmy mu! – Zawołała Radość i razem ze Złością i Strachem odgarnęły jabłka na bok. Ich oczom ukazał się mizernie wyglądający osobnik z zaczerwienionymi oczami i szarym futerkiem pozlepianym od łez.
Chlip, chlip – Słychać było cichutko.
– Kim jesteś i dlaczego płaczesz? – Zapytała Radość.
Pociągając nosem i lekko jeszcze chlipiąc, nieznajomy spojrzał dookoła mokrymi oczami.

– Jestem Smutek. Płaczę, bo znowu przydarzyło mi się coś przykrego. Potknąłem się o coś kłującego i poobijałem, teraz wszystko mnie boli, ja zawsze mam pecha.
– Oj biedny Smutku, już dobrze. Ja jestem Radość, a to są Złość i Strach. Bardzo nam miło cię poznać. Czy będzie ci weselej, jak poczęstuję cię soczystym jabłkiem?
Smutek rozejrzał się dookoła po stosie owoców leżących na ziemi.
– Tyle szkód wyrządziłem przez swój wypadek. Jabłka się zepsują, jabłonka będzie stała taka goła i smutna. Tak mi przykro z tego powodu.
– Nie martw się, jabłonce wyrosną nowe owoce. A te które spadły, możemy zjeść. – Pocieszała go Radość.
– Ojoj! – Wykrzyknął znowu Strach i schował się za plecami Złości, by uniknąć zderzenia z czymś, co z furkotem sunęło prosto na drzewo.
Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! BUM!
Co to za stworzenie? Dwie sterczące w górze antenki wyrastające z okrąglutkiej brązowiutkiej kulki… Nie, zaraz, to coś wylądowało przecież na głowie, do góry nogami. Złość pstryknęła palcami w gibającą się kulkę, ta przeturlała się i stanęła na nogach. Rozejrzała się, a widząc wlepione w nią cztery pary oczu, skurczyła się i zaczerwieniła. Potem odwróciła się na pięcie i już chciała uciekać, gdy Radość krzyknęła za nią.
– Hej, poczekaj, nie uciekaj, chcemy się z tobą zaprzyjaźnić!

Maleńka czerwona kuleczka zatrzymała się w pół kroku i powolutku odwróciła w kierunku czterech postaci. Żadna z nich się nie śmiała, ani nie wytykała jej palcami. Kulka uniosła głowę nieco wyżej i jakby trochę urosła, jej policzki pulsowały czerwonym kolorem.
– Jak masz na imię? – Zapytała Radość.
– Jestem Wstyd. Tak mi głupio, że tu do was zleciałem i narobiłem szumu, musiało to wyglądać okropnie.
– Nie martw się, nam też się to przydarzyło. Ja jestem Radość, a to są Złość, Strach i Smutek. Ale zaraz, zaraz, jak ty to robisz, że tak się kurczysz? I czy potrafisz zmieniać kolor na czerwony? Twoje policzki tak ładnie świecą.
Wstyd na te słowa skurczył się jeszcze bardziej, był już tak malutki, że pewnie można by było schować go do kieszeni. Ale uwagę wszystkich przyciągnął teraz dźwięk turlającego się cosia, zakończony dźwiękiem spadających jabłek.
Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! Pac! Pac!
Jabłonka wydawała się być już naprawdę na skraju wytrzymałości. Jej zielone listki szumiały złowrogo, jakby chciały wygonić nieproszonych gości, którzy wyrządzili jej tyle szkód. Radość, Złość, Strach, Smutek i Wstyd wlepili oczy w kogoś, kto siedział pod jabłonką, rozcierając guza na czole i patrząc dookoła wielkimi oczami wystającymi spod fioletowej czupryny.
– Oooo! – Powiedział ten ktoś, biorąc do ręki jabłko i oglądając je uważnie ze wszystkich stron. – Bardzo ciekawe.
Gdy już przyjrzał się jabłku, zwrócił uwagę na otaczającą go grupkę, która składała się z dość niezwykłych pięciu postaci.
– Oooo! – Zawołał raz jeszcze, wstając na równe nogi. – Kim wy jesteście?
– Witaj, jestem Radość. A to są Złość, Strach, Smutek i Wstyd. A ty kto?
– Jestem Zaciekawienie.
– Bardzo nam przyjemnie cię poznać. – Powiedziała Radość, wyciągając rękę do przywitania, lecz w tym momencie potknęła się o wystający korzeń i wpadła prosto na pień drzewa. Jej czerwonojabłkowe futerko zmieniło się teraz na brązowe, dokładnie w kolorze pnia jabłonki. Jak pewnie zdążyliście już zauważyć, Radość zawsze gdy na coś wpadła, przybierała kolor tego właśnie przedmiotu.

– Oooo! – Wykrzyknęło Zaciekawienie, widząc to niecodzienne zjawisko. – Niesamowite, jak to możliwe?!
– Super, no nie? – Odpowiedziała zachwycona Radość. – A popatrz na to. – I zaczęła skakać i turlać się, odbijając się od kamieni, trawy, drzew i innych rzeczy dookoła.
Hop! Zielony. Hop! Czerwony. Hop! Niebieski. Hop! Żółty.
Aż kręciło się w głowie.
– Ojoj, przestań, zrobisz sobie krzywdę. – Wołał Strach.
– Przestań, przestań! W głowie mi się kręci! – Krzyczała Złość.
– Ja tak nie potrafię. – Powiedział cichutko Smutek, a Wstyd się z nim zgodził.
– Niesamowite! – Powtarzało Zaciekawienie.
– Hurra, hurra! – Wiwatowała Radość wśród swoich podskoków.
W końcu już nieco zmęczona wylądowała na polanie, kończąc na kolorze trawiastozielonym.
Strach myślał jednak o czymś innym.
– Na tym pagórku jest niebezpiecznie. – Powiedział – Łatwo z niego spaść i ktoś w końcu zrobi sobie krzywdę. A jabłonka szumi tak złowrogo, jakby chciała nas stąd przepędzić.
– To wina tego paskudy jeża! – Krzyczała Złość. – Czai się tam za krzakiem, a jak ktoś idzie, wyskakuje nagle i BACH! Lecisz w dół!
– O! Jeż! Jeż to bardzo ciekawe stworzenie. – Wyrecytowało Zaciekawienie. – Nigdy wcześniej takiego nie widziałem. Czy możemy tam wrócić? Chętnie przyjrzałbym mu się z bliska i zadał kilka pytań.
– Jeśli jest taki groźny, to po co tam wracać? – Pytał z przejęciem Strach.
– Tak, tak, wróćmy tam. Już ja mu pokażę, gdzie raki i jeże zimują! – Odgrażała się Złość. – Nie będzie mi tu jeż kolców podkładał!
– Jeż na pewno nie robił tego specjalnie. – Powiedziała Radość. – Chodźmy z nim porozmawiać. To będzie fantastyczna przygoda.
Wszyscy kiwnęli zgodnie głowami i ruszyli przed siebie.
– Hurra! – Wołała Radość.
– Już ja mu pokażę. – Krzyczała Złość, tupiąc nogami.
– Niesamowite! – Powtarzało Zaciekawienie, rozglądając się dookoła i otwierając szeroko buzię.
– Ojojoj, co teraz będzie? – Zapytywał sam siebie Strach, patrząc niepewnie wokół i kryjąc się za plecami swoich towarzyszy.
– Tak mi głupio – Mówił Wstyd, rozpamiętując swój wypadek.
A na końcu tego osobliwego orszaku szedł Smutek ze spuszczoną głową, pochlipując cichutko.

Piotruś i Emocje, część II

Piotruś i Emocje, część III